Enkele jaren geleden ging ik in gesprek bij een loopbaancoach. Ik voelde me ongelukkig met mijn baan als kunstdocent, en als jonge moeder had ik het idee dat ik nergens meer aan toe kwam. Ik leefde voor mijn werk en voor mijn gezin. ‘Het zijn de tropenjaren’ ammehoela, ik werd er diep ongelukkig van. Dus daar zat ik, af en toe met tranen in mijn ogen, bij mijn coach.
Veel te zwart-wit
Ik kwam bij mijn coach met het idee dat onderwijs helemaal niks meer voor mij was en dat ik hoognodig een carrière switch nodig had. Maar tijdens onze gesprekken kwam ik er al heel snel achter dat ik veel te zwart wit dacht. Het was alles of niks. En de waarheid? Die lag natuurlijk absoluut in het midden.
Stiekem heb ik best wel een leuke baan
Kunstdocent zijn is namelijk best wel heel erg leuk! Echt heel veel van mijn interesses en kwaliteiten worden afgevinkt in mijn functie als kunstdocent. Contact met mensen, check. Leerlingen coachen op persoonlijk én inhoudelijk vlak, check. De hele dag lekker praten, check. Mensen die ook oprecht naar me luisteren en van me willen leren, check 😉 De hele dag in het kader van kunst en cultuur, check. Heel veel gezelligheid met leerlingen en collega’s, check.
Waarom dan toch die enorme twijfel?
Natuurlijk zijn er binnen het onderwijs ook werkzaamheden die ik niet fijn vind, zoals een soort objectieve beoordeling moeten geven op een ontzettend persoonlijk kunstproject van leerlingen. Want laten we eerlijk zijn, een soort onderbouwde subjectiviteit is echt het hoogst haalbare. Mijn perfectionisme laat mij dan enorm in twijfel achter of ik het wel goed heb gedaan, met respect voor de leerling. Daarbovenop mijn dyslexie, waardoor leeswerk zo ongelooflijk traag vordert dat ik er letterlijk ontzettend moe van word. En de grote klassen, die ik gelukkig niet meer zoveel heb, waardoor er te weinig aandacht is voor écht individueel contact. En laten we het rooster niet vergeten, waarbij een harde zoemer bepaalt wanneer je de ene groep moet inruilen voor de andere.
Maar de echte reden was veel pijnlijker en persoonlijker
Dit alles was echter niet de reden van mijn twijfel, dat wist ik zelf ook wel. Het waren eerder punten om mijn twijfel extra kracht bij te zetten. De echte reden was namelijk veel pijnlijker, persoonlijker. De twijfel ontstond namelijk door het verlies van mijn kernwaarden, de diepst liggende passies en drijfveren die mij voortstuwen. Deze kregen veel te weinig aandacht en mijn lichaam schreeuwde om hulp. Mijn eigen creativiteit, de olie op mijn waakvlammetje, bleef namelijk uit. Het echte vuur, mijn grootste passie, bleef uit.
Mijn eigen ‘gouden kooi’
Wat deed ik mezelf aan. Toen ik als leerling een studie koos, vormde geld absoluut geen issue. Ik durfde 100% voor mijn passie te kiezen, iets waar ik nog steeds ontzettend blij mee ben én trots op ben! Maar in de grote mensenwereld verdween deze onbevangenheid en bleek een mooi salaris een eigen opgelegde gouden kooi. Dus saboteerde ik mezelf en besteedde ik veel te veel van mijn tijd aan mijn baan in loondienst en durfde ik niet de stap te zetten om mezelf als kunstenares écht serieus te nemen. En zo kon het gebeuren dat ik mijn leerlingen, onder mijn begeleiding, de mooiste creaties zag maken, maar dat ik zelf amper de tijd zag om mezelf te blijven ontwikkelen. Het voelde niet alleen als een vorm van jaloezie, maar ook onzuiver. ‘Practice what you preach’. Hoe kan ik mijn leerlingen ervan overtuigen te gaan voor hun passie als ik zelf vast zit. En dat besef kwam heel hard en heel pijnlijk binnen.
Mijn angsten en onzekerheden hielden me klein
Mijn onzekerheid hield me klein. Mijn angsten voor financiële tegenslag lieten mij beslissen om voort te kabbelen en een groot deel van mezelf te negeren. Het maakte me verdrietig. Ik geloofde niet in een bedrijf in de kunst. Wel voor iemand anders, maar niet voor mezelf. Hoe kon het ook. Ik vind kunst creëren zo zo mega leuk en ontspannend, hoe kan dit dan in godsnaam mijn werk zijn?
Negatieve overtuigingen
Ik had ontzettend veel van dit soort negatieve overtuigingen om niet écht voor mijn passie te gaan.
> Er is niet voldoende vraag naar mijn kunst
> Ik verdien te weinig geld als ik mijn passie volg
> Ik word als lui aangezien als ik mijn passie uitvoer
> Misschien steunt mijn man mij niet in mijn keuze om kunstenares te worden
> Er zijn vele kunstenaars die vast beter zijn dan ik ben
> Ik weet niet hoe ik een succesvolle business kan starten binnen de creatieve sector
> Mag ik als kunstenares überhaupt wel denken in businesstermen
> Wat als ik faal?
Positieve draai
Mijn coach vroeg mij om een positieve switch te geven aan al deze negatieve overtuigen. Een ongelooflijk moeilijke opdracht. Maar toen ik thuis het gesprek open durfde te gooien bleek al snel dat ik veel meer steun kon verwachten dan ik had verwacht. Die financiële lat had ik echt mezelf opgelegd. De helft was als ruim genoeg voor een stabiele basis. Dat er te weinig vraag was naar mijn kunst en dat ik dus te weinig geld zou verdienen had alles te maken met mijn businesskwaliteiten en zichtbaarheid en niet met mijn werk of de kunstkoper. Ik investeerde in goede scholing op dit vlak en ontwikkelde mezelf in korte tijd ongelooflijk snel. Voor het eerst nam ik mezelf serieus als kunstenares en durfde ik waarde te vragen voor mijn werk. Mijn angst dat andere kunstenaars beter zouden zijn dan ik zei meer iets over mijn eigen onzekerheid dan over de kwaliteit van mijn werk. Ik vergeleek mezelf met de beroemdste kunstenaars van de wereld en vergat mijn eigen kwaliteiten onder ogen te zien. En nu ik daadwerkelijk mijn geld verdien als kunstenares, weet ik hoe hard ik ervoor moet werken om mijn passie te volgen en ben ik absoluut niet meer bang om voor ‘lui’ aangezien te worden.
En het onderwijs dan?
Dat doe ik nog steeds, want niets is zwart of wit. Dat heb ik van mijn coach geleerd. Ik kwam tot de ontdekking dat ik nog steeds ontzettend geniet van het onderwijs. Van de gezelligheid en van de meerwaarde die ik kan leveren aan de ontwikkeling van mijn leerlingen. Ik ga met heel veel plezier naar mijn werk en een dag vliegt voorbij. Maar ik geef wel veel minder les dan voorheen. Zodat ik de ruimte heb én ervaar om weer te luisteren naar mijn kernwaarden; mijn creativiteit, authenticiteit en expressie. Door de juiste balans van onderwijs, kunstenaarschap, muziek en mijn gezin kan ik vol genieten van de dingen die ik doe. En hoop ik, dat ik dit enthousiasme uitstraal op mijn gezin, mijn leerlingen, mijn klanten en mijn omgeving.
-
Inkt portret in opdracht - Mensen | voor o.a. familieportret, kindportret, liefdesportret, huwelijksportret, zwangerschapsportret, newbornportret, prematuurportret, herinneringsportret
€249,00 – €1.366,00 -
Inkt portret in opdracht - Huisdieren
€249,00 – €854,00
